اما من الیاس یالچینتاش نیستم

در اوج ناامیدی ، کورسوی امیدی درونم تقلا میکند برای رنگ پاشیدن به زندگی ام. ایمان دارم به فصل سبز و روزهای خوب. ایمان دارم به خوشحالی دنی و خوشحال خانواده م ؛همین فردا.

کم کم دیگر نمی‌فهممت.

دارد جلوی چشمم آب می‌شود .

دیگر نمی‌فهممت...

پس چه کسی مرا درک کند؟؟؟

میخواهم گریه کنم؟ بله هزار باره ..عمیقا غمگینم. 

واقعا خسته ام یا این هورمون ها قاطی کرده اند نمیدانم ولی به خدا که دیگر نیمدانم چه کنم.

آدمی وقت در دشت اندوه گم میشود، انواع و اقسام بیماری ها نیز گریبانگیرش می‌شود؛ سه هفته است کمر درد امانم را بریده، دکتر می‌گوید عصبی است و استرس نداشته باش و خداحافظ . چطور نداشته باشم؟ اصلا آدم در قرن بیست و یک مخصوصا در این مختصات چطور روانش راحت باشد؟

فردا دوباره میروم دکتر تا برای این درد اسم بگذارم.نقطه